Zgodnie z Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie. Są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli.

Obowiązek wzajemnej pomocy konkretyzuje norma o następującej treści: Oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Pamiętać należy, że współmałżonek jest obowiązany nie tylko do zwyczajowo pojętego obowiązku pomocy drugiej osobie, ale takiej pomocy, która wynika ze szczególnych więzi łączących małżonków. Nie można więc zakresu tego obowiązku mierzyć obiektywną miarą staranności, znaną ze stosunków cywilnoprawnych. Obowiązek ten innymi słowy powinien być oceniany bardziej rygorystycznie niż w innych stosunkach międzyludzkich.

Obowiązek pomocy nie jest ponadto zależny od rodzaju ustroju majątkowego między małżonkami. Z tego obowiązku nie zwalnia małżonka ustrój rozdzielności majątkowej.

Obowiązek wzajemnej pomocy ma szczególne znaczenie w sytuacjach trudnych, wymagających szczególnego wsparcia. Brak pomocy w ciężkiej chorobie; brak wsparcia po ciężkich przeżyciach takich jak, wypadek, poronienie; brak pomocy przy walce z chorobą dziecka itd. może być uznany za przyczynę zawinioną rozkładu pożycia małżeńskiego.

Trzeba jednakowoż na koniec dodać, że uchylanie się od wzajemnej pomocy musi być działaniem świadomym i zawinionym.