Opuszczenie wspólnego miejsca zamieszkania przez jednego z małżonków może ale nie musi być podstawą przypisania winy rozkładu pożycia.

W życiu zdażają się różne sytuacje, opuszczenie małżonka może nastąpić już po ziszczeniu się przesłanek zupełnego i trwałego rozkładu pożycia, może też być samo w sobie przyczyną takiego rozkładu. Może też się zdarzyć, że opuszczenie małżonka będzie w pełni usprawiedliwone okolicznościami. Oznacza to, że przy badaniu ww. kwestii należy brać również pod uwagę zachowanie i postawę małżonka, który został opuszczony.

Zatem opuszczenie małżonka o charakterze trwałym i nie wywołanym uzasadnioną przyczyną stanowi o jego winie w rozkładzie pożycia. Oczywiście należy pamiętać, że sytuacje nie są zawsze czarno-białe zatem może też dochodzić do współwiny takiego stanu rzeczy.

Z ciekawszych rozstrzygnięć z sal sądowych:

• niewłaściwe postępowanie rodziców jednego z małżonków nie uprawnia jeszcze samo przez się drugiego małżonka do porzucenia rodziny,
• nie usprawiedliwony poważnymi względami wyjazd jednego z małżonków do innej miejscowości z zamiarem stałego w niej pobytu nie pociąga za sobą obowiązku wyjazdu drugiego małżonka, ale może być uznany za zawinione jego opuszczenie,

i moje ulubione z 1951r. : „jednostronne zerwanie przez małżonka związku małżeńskiego należy uznać za czyn zawiniony także w przypadku gdy powodem tego zerwania było głębokie uczucie miłości względem osoby trzeciej”

Tak, że pamiętaj „miłość Ci wszystko wybaczy” ale sąd niekoniecznie.